Jestem świeżo po seansie i z całą pewnością mogę stwierdzić, że film miał zadatki na bycie rewelacyjnym, ale jest po prostu dobry.
Pierwsza część filmu (dziejąca się w 1935 r) zdecydowanie lepsza od tej wojennej. Mamy tu intrygę i napięcie. Niestety, druga połowa to zbyt ckliwy melodramat wojenny. Trochę to zbyt przesłodzone, że główni bohaterowie, którzy spotykają się pierwszy raz po kilku latach rozłąki, od razu wyznają sobie miłość i planują wspólne życie. Nie lepiej/ciekawiej/oryginalniej byłoby, gdyby spotkali się dopiero po wielu latach po wojnie?Albo okazało się, że jedno z nich jest już w związku? Albo gdyby po Robbiem słuch zaginął i Cecile musiałaby go szukać? Słowem - jest zbyt pięknie, żeby wzbudziło to jakieś głębsze emocje.
Na plus ukazanie przemiany Briony (wbrew pozorom to chyba moja ulubiona postać, najlepiej napisana od strony psychologicznej) i oczywiście scena w Dunkierce.
Podsumowując - 7/10 i nieco zmarnowany potencjał