Jestem świeżo po obejrzeniu filmu i mam mieszane uczucia. Przeczytałem tutaj na forum, że film nie odbiega fabularnie zbyt bardzo od książkowego pierwowzoru. A więc, nie wiem, czy bardziej, pozytywna ocena należy się powieści (na podstawie, której powstał scenariusz), czy samemu filmowi. Moje wątpliwości biorą się stąd, że za największy plus "Pokuty" uważam; opowiedzianą historię, z dobrze zarysowaną postacią 13nastoletniej dziewczynki (z całym bagażem niedojrzałości emocjonalnej), oraz zaskakujące zakończenie (które ratuje film!).

Niestety filmowa "Pokuta", oprócz kilkunastu świetnych minut, ma też kilkadziesiąt wtórnych. Większość obrazu, stylizowana jest na kiczowaty hollywoodzki melodramat, z ładnymi, nasyconymi pastelowymi barwami, ujęciami. Z ładną chwytającą za serce, pompatyczną muzyką, oraz obowiązkowo z ważnym wydarzeniem historycznym, powodującym długotrwałą rozłąkę kochanków, w tle. A gdzie prawdziwe emocje? Gdzie pot, błoto i łzy? Gdzie ikra? Gdzie oryginalność? Rządzi schemat. Kiedy widzę tak ckliwie zrobiony film, to mam ochotę przewijać kolejne sceny.

Wcześniej stosowany przymiotnik "ładny", niestety oznacz tu także: nijaki, blady, wtórny, bo czy nie ma tego niemal w każdym hollywoodzkim wyciskaczu łez? Tytuły można wymieniać jednym tchem : "Titanic", "Duma i Uprzedzenie", "Malowany Welon" (...), czy też szczyt emocjonalnej pornografii "Pamiętnik". Wszędzie ten sam, mdły schemat.

Szkoda, bo fabuła, niosła z sobą bardzo duży potencjał, zawiodła realizacja.

Pozdrawiam.